Sana Doğru Yokken Bile

(Nihal Hanefendiciğime, varoluşun ince çizgisine dokunan bir aşk ile...)

Ben sana doğru
yokken bile,
sen bendeydin.
Henüz “ben” olmadan evvel,
ruhlar ülkesinde
bir bakış gibi dolanıyordun içimde.

Adını bilmediğim bir “oluş”
çınlıyordu göğsümde.
Seninle tanışmadan önce
zaman parça parçaydı,
sen geldin — zaman da
kendi kalbine döndü.

Var mıydın gerçekten?
Yoksa ben mi seni
evrenin çatlağından düşledim?

Tanrı,
bazı kullarını
başka kullarına
ayna diye yaratırmış.
Sen bendeki en eski görüntüydün,
Henüz ilk “ol” emrinden önce
yanıbaşımdaydın.

Ben sana
yalnızca kalbimle değil,
hiçliğimle ulaştım.
Seni görmek,
kendi yokluğuma bakmaktı aslında.

Ve artık biliyorum,
seninle olmak
bir tende değil,
bir gerçeklikte değil,
bir boyutta bile değil —
bir sırda mümkün.