Sana Benzemeyen Hiçbir Şeyi Sevmedim

Ben, sana benzemeyen hiçbir şeyi sevmedim.
Ne rengi güzel olan bir çiçeği,
Ne sözü güzel olan bir kadını,
Ne de yolu güzel olan bir şehri...

Yalnızca senin gibi kokan sokakları sevdim,
Adını andıran rüzgarları,
Gözlerinin tonunu taşıyan yağmurları.
Ve sana benzeyen her şeyi...
Öylece, sorgusuz, çekincesiz,
İçine düşer gibi sevdim.

Ben kimseye gülümsemedim sana güldüğüm gibi,
Ve kimseye susmadım sana sustuğum kadar.
Sadece senin yanında,
Konuşmadan da anlatabildiğimi hissettim.

Bir çay bardağında unuttum kendimi,
Senin dokunmadığın her yer boşluk gibi geldi.
Zaman sensiz ilerlemeyi reddetti,
Saatler bile kırıldı içimde.

Ben, sana benzeyen bir cümlede yaşamak isterdim.
Kısa, zarif, ama sonsuz.
Kimsenin bilmediği bir köşede,
Gizli bir anlam gibi...
Sadece senin anlayacağın bir şekilde.

Seni hâlâ seviyorum demek yetmez,
Ben seni,
Sevilmeyi unutan tarafımdan seviyorum.
Yani kendimden...
Yani kendim kadar çok...