Sana Benzemeyen Hiçbir Şeyi Sevmedim 2

Ben, sana benzemeyen hiçbir şeyi sevmedim.
Ne bir kitap kapağını, ne bir sokak lambasını…
Ne geceyi sevdim sensiz,
Ne sabahı gördüm gözlerin yoksa.

Gözlerin…
İçine bütün karanlıklar düşse de
Bana hâlâ ev gibi.
Sığınmak değil,
Kalmak istedim hep.

Bir yalnızlığa benziyordun,
Adını söylemeyen ama her yerde yankılanan.
Sesin susunca bile susmayan
O kırılgan tınıda ben kaldım.
Sen de kaldın.
Ama ikimiz ayrı ayrı…

Ben sustuğumda,
Biri konuşsun istemedim.
Çünkü sesinle susmak da bir şarkıydı bana.
Kendi içime kapandım,
Ve sen oldum,
O kapının ardında…

Zamanın içinden geçerken,
Her gün biraz daha kaybettim kalabalığı.
Dostlar azaldı, anılar çoğaldı.
Fotoğraflar durdu, ellerim titredi.
Bir sen kaldın ellerimin unutamadığı.

Sevmek mi?
Ben seni sevmekle başlamadım.
Ben seni tanımadan önce de
Senin gibilerini arıyordum.
Seninle tamam oldum,
Yarım olduğumu bilmeden.

Bir cam kenarında bekleyen adamdım ben.
Her tren gitti, sen inmedin.
Her yağmur yağdı, sen ıslanmadın.
Her şarkı çaldı, sen duymadın.
Ama ben hâlâ oradaydım…
Sana benzeyen her ihtimali
Yeniden sevmeye çalışırken.

Kalbimde senin için bir oda var.
Camı hep açık.
Perdesi hep rüzgârda.
Adını unutanlar olur,
Ben senin sustuğun günü bile hatırlıyorum.
Beni duymadığın o geceyi.
İçimden içime göçtüğüm sabahı...

Seni seviyorum demek yetmez.
Ben seni,
Kendimi affedemediğim yerden seviyorum.
Sadece bir kadın değilsin.
Bazen dua gibi, bazen ceza gibi...
Ama hep içimde.

Sana benzeyen hiçbir şeyi incitmedim.
Çünkü dokunmak bile sana ihanetti.
Bir sigaraya değmeden sönmesini bekler gibi,
Hiçbir ateşe yanaşmadım.
Ben, senin yokluğuna bile sadık kaldım.