Salomi'ye Sesleniş Şiiri - Nuh Üstün

I.
Kızın al yanaklarından
Yıldızlara sıçrayınca kan
Yerinden kalktı tüm cihan
Öptü onu üç kez alnından
Geçerken tam yanlarından
Bir garip ve üç büyük insan
Ben, Freud, Niçe ve Rilke
Hoşlandık aynı kadından
Bakılan aynı da görülen ayrı
Kızın yüzü bile herkese farklı
Ela gözleri Niçe’ye yemyeşil
Rilke’ye sanki kömür karası
Oysa açılıp dudaklarının arası
Görününce dişleri merasimle
Gülüyor hepimize aynı işveyle
Nasıl da güzel, Allah’ın cezası!

Kapıyı kesmemişse sonbahar
Kız evinden ikindi vakti çıkar
Gün batımında gelincik toplar
Akşamüstü zincirlerini indirir
Sahilde ruhunu güneşlendirir
Yüzüne hafifçe vurunca rüzgar
Zülfü Kafdağı’na çıkmaya başlar
Başının üstünden uçarken kuşlar
Temenna ederek, onu selamlar
Bazen bizi, onu izlerken yakalar
Tebessümle, nazlı ellerini sallar
Biter kalbimizdeki tüm savaşlar

II.
Ona doymak için özümüzle
Kumar oynayıp ömrümüzle
Gecemizle, gündüzümüzle
Sardık, tüm gökyüzümüzle
Dolu, fırtına, yağmur ve kar
Bu aşkta on bin mevsim var
Tüm gezegenler ve yıldızlar
Gece mesaisi sonrasında
Gün boyu elbiselerini yıkar
Ay bile o kızın balkonunda
En temiz kıyafetleriyle parlar

III.
Dört genç adam onlarca sene
Bekledik belki bir gün birimize
“Artık kalbim senin” der diye
Yorulunca bu ıssız sevdadan
Bir gece uyumadan yıldızlar
Yürüterek aşkımızı karadan
Dayandık onun kapısına
Seslendik arzın ortasına;
Ey İspanya, ey Salomi!
Ey yüz bin renkli sevgili!
Çaldın zaten çocuk kalbimizi
Bari geri ver masumiyetimizi
Sana ağlayarak geldik
Ne çarık ne ayakkabı
Öyle yalınayak geldik
İncitmedik bir karıncayı
Koparmadık hiç bir çiçeği
Seni çok külfetsiz sevdik
İçimizde senden başka
Ne ki vardı, atıp geldik
Bırakmadık arkamızda
Yakılmadık hiçbir gemi
Her kapıyı kapatıp geldik
Aç artık bize ülkeni
İndir şu zincirlerini
Ey İspanya, ey Salomi!
Ey bin bir kalpli sevgili!
Ver artık bize birini…