Salkım Söğüt Şiiri - Ahmet Mahir Pekşen

Salkım söğüt ağladı, yere aşkı damladı,
Sarıldı sarmaş dolaş toprağım bu damlayla,
Umut yeşilde yandı, kor bende akşamladı,
Kaçarken şuh katilim şaha kalkmış bir tayla.

Bir bakışta eridim, boğuldum kahkahada,
Yeşil tuttu ve siyah kirpiklerine astı.
Korku; aşkıma kamçı, Vur!... Vur!... diyor daha da.
Cinin, şeytanla ortak kurduğu bir kumpastı.

Asi mevsimler suskun, zaman durdu bilirim,
Söyle şarkını rasttan, şimdi sırf kendinlesin,
Anlatmana ne gerek, nasıl vurdu bilirim,
Yeşil-siyah halime gülüyorken dinlesin.

Sana hediye ettim mahzun sonbaharları,
Bülbül kanı güllerden taç olmalı başında,
Bana yeşille siyah, sana da sondur sarı,
Kaybeden hep biz olduk renklerin savaşında…

Acıdan, dertten geçtim, hatta hattaya gittim,
Ne hallere düşürdü yar beni salkım söğüt,
Ufukta gün ağlarken, gittim, attaya gittim,
Gölgeni ört üstüme, sar beni salkım söğüt.