Saklı Bahçe Şiiri - Efe Numan Taştan

Bütün bahçeler içinde en bilgedir,
En kadimdir yuvam, ulu Anadolu.
Anamın bağrıdır, sıcak Anadolu,
Atamın göğsüdür, sert Anadolu.

Sarp dağlarının ardında, zırh kuşanmış er,
Denizlerle örtünmüş o, en güzel dilber.
Anamın anası, atamın atasıdır,
Bülbüllerin en şakısı, güllerin en hasıdır.
Diyarların sultanı yuvam, ulu Anadolu,
Cihan bahçesi, rüyalarımın süsü Anadolu.

Üstü bitmek bilmez bolluk,
İçi al kırmızıların en yücesi.
Nûr-u şühedâ, şûr-u şehâdet,
Rüyaların en güzeli, şanlı Anadolu!

Acun üstünde saklı bahçe,
Cihanın atan kalbi, odur en yüce!
Vilâyet-i Hicâb, Diyar-ı Mukaddes,
Güzel Anadolu, kadim bahçe.

Cihanın gördüğü en yüce kaledir,
Öyle ki hıyaneti en abestir.
Her zerresine dizmelidir methiye,
Her sahnesi başka bir tarih dolu,
Unutulan, en güzel rüyam Anadolu.

Ey sarf-ı nazar yeni nesil,
Ey gözü görmez ihtiyar nesil,
Dönün bir bakın, görmez misiniz?
Cennetiniz soluyor, bilmez misiniz?

Toprağın paramparça olmuş gidiyor,
Geleceğin bir yerlerde heba oluyor,
Geçmişin zaten ziyanda, ağlıyor...
Şühedâ üzerine kurulacak mıdır şu rezalet!?
Bir bataklık betondan, görünmez midir bu illet?

Anadolum bürünmüş kapkara,
İhanet denemez mi artık buna?
Cinayet deyü anılamaz mı bu?
Şehidin âhı hiç kırmaz mı o boynu?

Ölüyor, yuvaların en güzeli yuvam...
Soluyor, güllerin en hası yaban...
Ölüyor, en kadimi bahçelerin...
Soluyor mezarın, ey ulu atam...