Saklambaç Şiiri - Nimet Öner

‎Saklambaç
‎
‎O küçük kızdan, kalemini yastığın altına saklayan kadına…
‎
‎Bir mısranin içine saklandın bir gün,
‎kitap gibi sustun,
‎biri senin sesinden korktu diye
‎kendinden gizledin cümlelerini.
‎
‎Sana sus dediler,
‎kelimeleri yaktılar,
‎sen kül kokulu bir dua gibi
‎yine de okumaya devam ettin
‎içinden,
‎kalbinden,
‎gözlerinden.
‎
‎Gazete köşelerinde sakladın şiirleri,
‎bazen baba sesinde,
‎bazen bir kahve telvesinde buldun harfleri.
‎Bir köşede sustuğunda
‎bir başka yerden çiçek açtı cümlelerin.
‎
‎Sen o günlerde
‎kendi kendine ben varım dedin,
‎biri seni susturmaya çalıştıkça
‎sen daha içten duydun kendi sesini.
‎
‎Ne zaman bir kalem tutsan
‎bir devrim başlardı
‎yastığın altındaki defterde…
‎Ve her gece
‎bir çiçek büyürdü
‎bir kadının susturulmuş kalbinde.
‎
‎Küçük bir kız çocuğu gibi ağlardın
‎bir kitap kapağı aralanınca,
‎çünkü bilirdin
‎o kapağın ardı
‎özgürlüktü,
‎yaşamdı,
‎senin hakkındı.
‎
‎Artık büyüdün.
‎Ama içindeki o küçük kız
‎hala kalemini saklar yastığın altına
‎belki biri almasın,
‎belki bir gece daha şiir yaşasın diye…
‎
‎Sen,
‎susturulmuş tüm çocukların
‎kalem tutan ellerisin.
‎Senin adına şiir olur her mısra,
‎senin için açar kitaplar
‎küllerinden doğmuş gül gibi.
‎
‎Bugün
‎bir kitaplığa açılan kapısın sen.
‎Kilitlenmiş her kapağa
‎bir anahtar gibi dokunan…
‎
‎Ve artık kimse susturamaz seni.
‎Çünkü sen
‎şiir oldun,
‎dua oldun,
‎ışık oldun.
‎
‎Ve ben…
‎Her gece
‎o yastığın altına bir defter daha koyacağım
‎senin için,
‎o küçük kızın gözleri için,
‎ve hiç susmasın diye kalbin…
‎
‎Azra Nimet Öner
‎