Çocukken ne güzeldi hayat.Tozpembe görünürdü tüm çıplaklığıyla.Her ne kadar aslı simsiyah bir kara örtü ve matem dolu olsada.Herşey bir oyun gibiydi aslında.Ve her oyunda bu oyunu yöneten ve yine oyunu bozan kişi aynıydı.Yaşamı saklambaç oynamaya benzetirdik.Sürekli saklanırdık görünmemek için ya da birşeyleri saklardık oyun içinde.Ama bu asla yalnızlığımızı ve çaresizliğimizi örtemezdi.Hep sobelenirdik bu yüzden.Ama artık büyüdük ve oyunda bitti..
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
