Sakatat Sevdam Şiiri - Özdemir Ünler

Ankara garında bir kış sabahı.
Ellerim buz tutmuş,
Şehir, buz tutmuş.
Kimbilir hangi semtin,
Hangi mahallesindesin.
Koskoca ankara olarak aklımdasın.
Trenlerin biri gelip digeri gidiyor
Kimi hasret taşıyor koltuklarında,
Kimi ayrılık.
Bense ankarayı taşıyorum,
Küçücük yüregimde.
Seni görmek istegim,
Seri katili yapıyor zamanımın.
İnsanlar aglıyor,
İnsanlar gülüyor.
Gelmeyişin ne aglamam,
Nede gülmem,
Ezimetim oluyor.
Belki yanılmışımdır bakışları,
Her gelen insanın üzerinde.
Tekrar tekrar arıyorum telefonunu,
Açmak üzeresindir diye.
Gülen, kucaklaşan insanlara,
Sırtımı dönüyorum.
Düşünüyorum unutmak için,
Acaba hangi elbisen üzerinde?
Acı gerçegi sonradan ögreniyorum.
Uşak arabası kalkmak üzere diye.
Sana tanıdıgım yarım günüm,
Celladı oluyor ikimizin.
Ankara siliniyor sınırlarımdan.
Sen sakatat sevdam
Oysa;
Nagmeli şarkılarda yaşamak vardı seni.
Düşünmeden ölmeme ihtimalini.
Senede bir günde olsa.
Seninle yaşayabilmek seni.

Taç yaptım yıldızlardan saçına.
Gözlerine maviligi kondurdum.
Hapsoldum seninle zamana.
Sen sakatat sevdam.........