Şairsel Düşünceler Şiiri - Ahmet Kenan Ç ...

Şairler ölsede devam eder şiirler
Zaten şairlerde bunu isterler
Şiir ehli okurken bir şiiri tek solukta
Şiirlerin hepsi anlam taşır sonsuz boşlukta
Her şair bir bahriyelidir açılarak engin denizlere yelkensiz
Tüpsüz dalar denizaltına aramaz bir parça nefes
Ve dönmez yine gerçek şair duymadan bir tiz ses
Sesin ufağı bile şairin gönlünde oluşturur bir intibah
Aktan çıkarır kara ve karadan akı
Alemi renklendirir tek satır şiir varsa üstünde duranı
Bazıları gönülden içeri postalar şiirleri hem de ücretsiz
Akıllara vaaz eder kimi en derin ikaz edilmez bir itiraz
Şairin işi değil yazmak sadece aşkıdır ve kutsalıdır şiir
Alfabe dar gelir şaire yetmez 29 harf sınırı
Şair tanımaz sınırı o zaman yeni manalar açılır işte
Bir okuduğun başka olur kalmaz aynı zihinlerde
Gönül ve ruh anahtarları açılır mana aleminde
Başlayınca ruhu okşamaya bir şair bırakmaz bu yolu
Ruhları gezdirirken bedenden bedene farklı ten ve renklerde
Gönül bağlarını açar şair ruhun emeli çıkar delinerek
Akıl süzemez gönlü ve demlenir deminde ruhlar alemi
Şair birleştirir kelimeleri en ustayı bile bırakınca çırak
Birde birleştirir akıl,ruh ve gönül ile işte o tam olmuştur
İşte onlar şairlerin kutbudur istemez ne ekmek ne su
Şiirle beslenir yoktur yeri ve yurdu
Sokaklarda kalsa duvara yazar şiirini duramaz yerinde
Hayvanlara bile şiir okur onları severek ve öperek
Otlara şiir yazar kaldırımlar düşmanı ama ferdi
Ağaçlara methiye dizer ve dalları gözünde apayrı
Baltayı bile ikiye ayırır yarısını över hepsini değil
Baltanın tahta kısmına eder hürmetle muhabbet
Demirine gelince hınç ve öfkeyle dolar bu hainlik diyerek
Şiir okurken önünden geçse bal,şarap,şerbet ve lokum
O devam eder kutsal şiire bırakmaz asla yarım
Şiiri bitmeden açmaz orucu olsa sofralar sırasız önünde
Bir ilham arar şair dilsiz ağızlarda ve taş kalplerde bile
O şairliğin hakkını verir doyacağı sofraya oturmaz
Cebinde para asla bulunmaz hepsi gider yetimlere
Kediler arkadaş ve köpekler kardeşi
Hatta imrenir kuşlara uçmak ister kanatsızca
Açlıktan ölürken bulsa yerde iki parça ekmeği
Atar martılara doğru sevinerek düşünmez kendini
Elinde kırıntı kalsa karıncayı düşünür hemen verir ona
Asıl şairin bir lokma bile olmaz ne gönlünde ne fikrinde
Kalsa da kemik ve deriyle hor ve hakir bir halde
Tenezzül etmez yemeye içmeye şiirle doymak ister
Bankadan gelenleri kıskanır sanmayın parasını
Yüzlerinden mutluluk çarpar gözüne bakmaz nedenine
Para bulsa şiir yazar üstüne harcamaz nedensiz
Doyurmazsa şiir beni aç kalayım diyerek yatar taşlara
Uykuda bile yazar en alakalı şiiri doyar bir nebze rüyada
O rüyada bile uyanıktır çoğu kimseden gönlü semalarda
En düşük hali bile gezer yedinci katmanda
Toz bulutları içinde bile yağmuru bulurken derinden
Sıkar çıkarır suyunu içer oradan ferahlanır ciğerleri
Açlıktan ölecek bir halde çıkar yine gökyüzüne
Gökyüzüyle dans ederken uyanır yeryüzünde
Sonra iner yedi kat aşağı toprağı sıkarak kudretle
Toprağa okur en has şiiri ve toprak verir ona meyvesini
O meyveleri yer biraz eğlenir doyar karnı bir vakit
Gelir yine yanımıza gökte yağmuru yerde toprağı bilip
Ruhu bulur sükûnet ve etmez şikayet acılara ve açlığa
Gökleri anlatırken bize mısralarında bizi uçurur göklerde
Yerin dibini de anlatır magmaya varana değin üstelik
Şaire yetmez kara ve gökler açılır yine denizlere firari
Yüzme bilmese de boğulmaz işte budur asıl maharet
Şairlerin yok kaptanlıkta yeri onların yeri okyanus dipleri
Derinlere dalar bazen tek başına yalnız ve kimsesiz
Ama derinden çıkarır duygular,hayaller ve emsalsiz
Şairin mezarı denizin dibi olmalı karalar ona hakaret
En basit insanlar gezer sığ sularda elbet
Şaire ne gerek kağıt,kalem bu bir macera
Asıl şairler matbaa gibidir zaten her yer ve yurtta
Çıkardığı mücevherler dünyaya olacak bir düşünce
Hiçbir şair karayı istemez denizi görünce
Şair aramaz ne para ne kara aradığı değeri ve hüneri
Duygu denizlerinin dalgaları vururken karaları
İnsanın bin ah eder ruh ve gönül yaraları
Şiir dediğin satılmaz parayla ve yoktur ederi
Şiir bedava dağıtılmalı hem de edilmeli belki takas
Şiirin karşılığı yine bir şiir olmalı en az bir satırda olsa
Bin şairi yutar şu yuvarlak dünya
Bir şiiri yutamaz kalır boğazında
Şairler okyanusa yapmalıdır bir han ya da konak
En güzel şiirler mavi sulardan çıkar ancak
Sadece kelimeleri değil harfleri bir araya getirmektir sanat
Birde bunları alt alta dizdiğini hayal et
Çok yazmakta değil belki marifet
Ama az yazmakla anlatılmaz bunca afet
Şairler harfleri dizer deftere ipliğe boncuk dizer gibi
Ne eksik ne de bir fazla olamaz aheste
Okuyanın aklında kalandır en diri beste
Bize emanet kalan okunan şiirdir tek nefeste
Okumak başlamaktır şiire derin bir heveste
Çarşaf çarşaf kitaplar dizilirken liste liste
Şiire dökülmeden en küçük dizeler bile kalır kafeste
Asıl kitapları anlatır başında fihriste
Şaire savaş çıktı desen alıp orduya birden
O gelir kışlaya elinde bir şiir defteri ile kopamaz şiirden
Gülleler ve bombalar içinde açmaz belki çiçekler
Ve babasız kalır çocuklar daha nice yetimler
Savaş meydanları kan revan çetince ve şiddetli
Şair bombaları izlerken siperden
Şarapneller geçer üzerinden
Nihayet bitti savaş ve şair geride acılar bırakarak
Şair bunları görüp titreyerek çiçek bulup koyar deftere
Ve bizim şair yetimlere dönerek en sonunda
Okur şiirini ağlayan çocuklara
Babanız bir kahraman baharın yılmaz bekçisi
Takdire şayan dirayeti,inadı ve feraseti
Bizi bombalardan o kurtardı atılıp hep öne
Biz boğmaya koşarken her düşman delicesine
Babanız atladı ve devirdi onları yerlere
O kanlı çarpışmaları bile göğüsleyerek yiğitçe
Çıktı cehennemin bile en dibinden mertçe
Sayısız düşman arasından sıyrılıp her an
O şiddetli durumda bile düşeni aldı sırtına pek yaman
Binlerce baba sağ ise eğer bugün hala
Sizin babanıza borçludur her nefesini
Babanız ölmedi üzülmeyin o sizi izlemekte
Her bahar mevsimi bile onu hayırla yad etmekte
O çiçeklerin sultanı ve efendisi hala dipdiri
Kurtarmak için bir çiçeği feda etti kendini
Bir çiçek solmasın diye soldu bugün belki yüzümüz
Yarınlar çiçek dolu ve babanıza okurken rahmet
Vatan evlatları sizi asla unutmaz ebedi,şeref ve izzetle
Ey çocuklar korkmayın babanız ölümü öldürdü bir süre
Size uğramaz artık zulüm,işgal ve kıtlık
Baharlar geldiyse babanıza minnettar vatanımız
Sizde birgün büyüyüp babanız olacaksınız
Onun bayrağını siz taşıyacaksınız
Bugün babasız kaldım sanmayın sakın
Binlerce yetimin babası yıkılmaz vatandır ve ölmez ebedi
Sizin babanız artık vatandır ve ölüm yok gayri
Diyerek kaçtı şair çocuklardan birden
Son görevini yaptı çocuklara karşı
Derken gizlice ağladı gündüz ve gecelerce
Savaş beni bitirdi alamam elime daha kalem dedi ansızın
O çocuklar bulamadan bir nebze huzuru
Bende yazmam artık tek bir harf bile gelse içimden
Hangi şiir getirir bir babayı geri?
Var mı ki böyle kitaplarda bir yeri?
Giden salise bile gelmezken geri
Umut çalamam diyerek yüreklere
Yaktım şiir defterlerini
Ah çocuklar ben size umuttan fazlasını veremem
Kendimce özür dilerim
Nasreddin olsam göle maya çalıp ve hiç tutmasa yine
En azından güldürürdüm sizleri
Küçük dişlerinizle gülerken bana ben olurdum mesut
Ama umut şairiyim vaadim bile hayaldir elbet
Hayale alıştıramam sizi sonra kırılırsınız sizde ben gibi
Ben alıştım kırılmaya acıtmıyor deprem ve yangınlar
Ama size kıyamam batmasın iğnecik bile teninize
Aklınızı hayalle kurcalayamam
Sizi çok seviyorum bilin bunu
Özür dilerim çocuklar sizden ama affetmeyin beni
Çünkü olabilirdim sizin için daha iyi biri