Şairin Vedası Şiiri - Sadık Güler

Şair, senden vazgeçtim demek istememiş de,

“Merhamet bilmeyen kalbinden öpüyorum.
Benim seninle olan savaşım bitti.
Gözlerin istediğine gülebilir.” diyerek bitirmiş sözleri.

Şair devam etseydi mesela;

Artık hiçbir gülüşün beni yaralamayacak.
Bana sakladığın sessizlikleri
başkasına armağan edebilirsin.
Der miydi mesela.

Veya,
Ben, kendi gölgemle barıştım.
Senden eksilen yanımı
kendimde tamamlamayı öğrendim.

Senin için dua ettiğim geceler
artık kendime dönüyor;
adını anınca titreyen yanım
şimdi usulca susuyor.

Kalbin kime ağıyorsa ona dön,
ben senden bir şey beklemeyi bıraktım.
Aşka yüklediğim yükü
omuzlarımdan indirip
kendi yoluma koyuldum.

Ya da,
Ve inan,
senin bana gösteremediğin şefkati
ben kendi içimde buldum.
Artık sana değil,
kendime iyi geliyorum.

Ve bil ki,
senin bittiğin yerde
ben artık yokum.
Orada yalnızca kapının sessizce kapanışı var.

Yazarak tamamlarmıydı şair sözlerini kim bilir.