Şairin Çaresizliği

Bir ilkbahar sabahı,
Gonca gonca zambaklar.
Umut saçıyor etrafa,
Neşe bekliyor sanki bizden...

Ben ise kalkamıyorum,
Yatak beni çekiyor sanki.
Kollarım kalkmıyor,
Ayaklarım kıpırdamıyor.

Haketmiyorum yaşamayı,
Zambakları koklamayı;
Yaşamı tatmayı, umutla dolmayı...
Bilmiyorum belki, kelimelerim anlamsız.

İlkbahar neşedir diyorlar;
Bana her dakika , her mevsim anlamsızlık.
Şiir yazıyorum, kader değil ya!
Ama kendime anlam veremiyorum daha.