Ayrılık bir kara lekedir hayatın tam ortasında
Ve meydan okur; en beyaz olduğu için sevdaya
Mavisinden tut yeşiline, elasına varıncaya
Nice gözlerden nice akan yaşla yıkandıysa da
Bu lekenin çıktığı görülmemiştir!
Bir delik sandalım ummanda
Dünyayı çağırsam imdada
Geçti artık ne fayda
Gelmeyeceğini biliyorum!
Umudum çıkmazken yarına
Çare umup da suretimden
Ta ki duvarlara gözlerinden
Hayalim çizdiğin gün anlarsın
Ellerin boşluktaki raksıymış, yalnızlık!
Ne bir ses kulağında ne bir nefes
Sen dalında bir güldün
Koparmadım seni hiçbir gün
İstedim ki ait olasın yalnız kendi dünyana
Havaya karışan kokun, zaten bir bağdı aramızda!
Anlamsız sınırlar çizip
Bilmem ki ne buldu sende bu yürek
Nehir olup coştu da nafile
Ne sen bir kayık olabildin
Ne ben bir kürek sonunda!
Ne vardı sanki sana böylesi delirecek
Yalnızlık bana kalsa da o mahşer kalabalığından
Hayalin bana kalsa da silinirken resmin parmaklarımdan
Ve izleri bana kalsa da bu aşkın yüzümde yorgun uzayan
Bu ayrılığa inat doğacağım sevgilim
Doğacağım sensiz ufuklarımdan!
Bütün bir okyanusu bir deniz kabuğunda
Uçan bir martının ıslak kanatlarında
Ya da bir balığın gümüş renkli pullarında
Hissedebilmek!
Bütün bir ormanı bir çam kozalağında
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!