zaman geçer ne kalır
kalp ses verir mi artık
öyle boş duvara yazmak
bitmiştir artık
göz mü görür el mi çizer
nerem kanar neyim kalır
kalp midir hissettiren kendini
sadece soğuk mu yoksa
yoksa bunlar
hep öyle kaldım
yok olan bişey
nasıl tutarki seni
nekadar nezaman niçin
ruhumun kalıntıları
hayaller
yoktu başka
davet aşka
sonsuzluğun sınırı
bu kadar burada
Zamanın tahta bacağı
Çatladı
Çıtırtıdan uyandı kelebekler
Yanan ateşe üşüştü
Uçmaktan aciz böcek
Baktı ateşe iç geçirerek
Yürünür yollar
Başlar önde
Sağa sola bakmadan
Bir alınganlık var gözde
Bir çekingenlik var özde
Hazanda düşen bir yaprak kadar
Yalnızım yaprak yığınlarında
Yeşil yeşil kapında geçirdiğim aylar
Gözlerim yetmez avunmama
Kopar beni, gelmeden son bahar
Kadife bir koku
Sen özelsin her çiçek gibi
Kendine has bir reha
Var tadında bir burukluk
Sanki buğu konmuş ince narin tenine
Öyle erimiş bir tül gibi üzerinde
Bıkıp da usanmış
Uslanmış ya da biten dertler
Yakmış yanan can benim ki olsun
Derken… kader demişim
Keder demişim geçen zamana
Yıkılan benim ki olsun demişim
kabın boşluğunda hüzünlenmiş bulut
nem tutmaz dokunsam donar tenin
ne sen ağla doldur kalbimi
ne ben güleyim
adım adım uçtuğun gün
Günler görsün güzelliği
Günler seni takip etsin
Karanlığa karşı diğerleri
Işığını ver güneşe
Ya da yansıt ışığını güneşe
Güneşe yansıtsan ışığını bize
Sineye vuran bir el
Teselli eder, biraz acıtsa da
Can yanmaz darbelere
İsterken yalnızlıkta bir şarkı dudağında
Bir acıdır özlem
Ayak üstü yerken ekmeğin arasında
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!