Sahte taht 2 Şiiri - Ayhan Ulu

Bilseydim sahte sevginle beni yavaş yavaş boğduğunu,
Layık olmadığın kalbimdeki tahtında bir dakika dahi oturamazdım seni.
Gözlerimdeki perde kalkar, sis dağılırdı aniden,
Her yalan sözün, zehirli bir hançer gibi saplanırdı bedenime.
Oysa ben seni, en saf duygularla bezemiştim,
Kör bir adanmışlıkla, tüm dünyamı sana çevirmiştim.
Avuçlarımda sunduğum her zerre sevgiyi,
Sen sinsi bir yılan gibi dolanırdın boynuma.
Şimdi anlıyorum, her gülüşünde gizliydi bir hançer,
Her dokunuşunda zehirli bir diken beklerdi.
Ruhumun derinliklerinden sızan acı,
Yüreğimi dağlar, her nefesimde bir feryat.
Yıkılan hayallerin enkazında yürüyorum şimdi,
Paramparça olmuş bir aynadan yansıyan suretim.
O boş vaatler, o sahte yeminler,
Birer birer düşüyor zihnimden, bir kar tanesi gibi eriyor.
Sana adadığım her an, şimdi bir pişmanlık kasırgası,
Boğuluyorum kendi gözyaşlarımda, kimsesiz ve yapayalnız.
Yine de biliyorum, bu acı beni güçlendirecek,
Yıkılan her tuğla, yeniden örülecek bir duvara dönüşecek.
Kalbimdeki o taht, artık senin değil,
Tozlu raflara kaldırılmış bir anı, soluk bir gölge.
Sen unutsan da beni, bil ki ben unutmam,
Bu dersi, hayatımın en acı fakat en değerli dersi.
Şimdi rüzgarla savrulup gitsen de uzaklara,
Yeni bir bahar bekliyor beni, sensiz ve daha özgür.