Gerçek değilsiniz, hiçbiriniz,
bir maskeler korosu
çırpınıyor gözümün önünde.
Ve ben, üzülüyorum en çok
sahte kendime,
hayır
sahte olmak
zorunda kalan kendime.
Anacığım…
Ellerinle sarsarak uykumun içine
bir soru bırakıyorsun:
“Kendim olursam sevilir miyim?”
Hayallerim susarken,
kalbim bir çocuk gibi ağlıyor,
dilimin ucunda kanayan hakikat:
Ben neysem, oyum…
Anacığım kim göğüsler bu gerçekliği?
Kayıt Tarihi : 23.8.2025 20:00:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!