Şahsenem (ayışığı) Şiiri - Çetin Örnek

olmazlara gün doğurmuştu tanrılar
nostaljiye düğümlü O vakitler di//
suçlu suçlu bakıyordu yaslı bulutlar ardı gün'eşim..
nefesim eğilse uçuk dudağına/kuruyacaktı sanki nemli avcunda karanfilim..

davetsiz misafirmiş kasım’ın ayaz yoluna takılan ay ışığı
yüzüme yansısı boşboğazımdan inip/
dizelere düşüverdi aniden..
ve k’açıyordu güzbahar şairi dilinde kırçiçekleri//

-yağmur saçlarının dalgası duruluyor hayalimi
içim içim gözlerinde renkleniyor sonbaharım kasveti
yumuşak başını erguvan düşlerine eğiyor hazan yastığı-

imge sarhoşluğuna vurguncu kiralıyor fikrimin goncası
zamanın dizleri bükülüyor imkânsız hayretime/
İmdi !
sahiciliğin efsunlu dehlizine giriyor benliğim
süpürüyor sözün eğrisini kuşluk sonrasına..ve

umutlara bırakıyor sahneyi..

incinmişti sanki omzundan hafifçe düşen şal
yerdeki ipeğine süründü kelebeğin kanatları/
güneş ise batıverdi sıkıntımın iç sesine
hasreti figandan ıssızlığı çökmüştü firkatin ellerine/
ve..kırık bir yay çizdi yanımdan vedasız giderken

...Şahsenem//