Sahra Şiiri - Adem İrhan

Çiçek açmış dalıma kon dedim derme beni
Bilmem ki neydi karın çekip kırdın dalları
Ayrılık sandalına koyup gönderme beni
Dön de bir bak ardına n’olur kır sandalları

Aşkın sahra sen pınar bilsen nasıl susarım
Anladım ki gönlüne böyle seven yaramaz
Duymuyorsan sesimi artık ben de susarım
Sanma iyileşirim, sanma benim yaram az

Sen ağlıyorum sandın yüreğim kanıyordu
Yoruldum sanma beni yüreğim kanı yordu

Gözyaşının yükünü kirpiğimde taşırdım
Yokluğunun ateşi niye böyle kavurur
Artık gözyaşlarımı kirpiğimden taşırdım
Bu hicranın hançeri her gün bir başka vurur

Bir vedanın sancısı gün be gün ömrü yer de
Tarifini bilen yok sığmaz hiçbir tanıma
Git ne olur git artık beni gördüğün yerde
Kapar o gözlerini sen de beni tanıma

Söküp at o kalbinden, yerimde sabır taşı
0lsa dayanır mıydı yerimde sabır taşı

Neydi aşamadığın, Çin seddi mi, sur muydum?
Neydi sana zararım, yıktın gönül kalemi
Bilmiyorum hata mı, günah mı, kusur muydum?
Belki bu son şiirim, kırdım artık kalemi

En masum duyguları aşkın ile karardım
Biliyorum sen aşkta, çok derin his severdin
Şimdi o duygularda, yana yana karardım
Söyle gönül payenden kimlere hisse verdin

Hakkımı helal ettim, sanma elim yakanda
Sus artık kader deme, yanan da biz yakan da.