Sahneler ve Kafesim / Cengiz aslan

SAHNEM VE KAFESİM

Biz bu dünyada,
Yaşadık yaşamasına da,
Gel gör ki yaşamak denirse adına.

Varsın onların olsun dünya,
Biz yetmiyesicelerden olalım,
Onlar ersin muradına....

Benim anayasam,
İki sözcükten ibaret,
Biri "s a n a n e," diğeri "b a n a n e,"
İkisi de red, kin ve nefret....

Ayşegül'ü de sildim defterden,
Ankara' da sığıntıyım,
Tanıdıklar mı,
Tökezlememi bekliyorlar,
Gülmek için kahkahayla...

Bir gölgem kalsın isterdim,
Doğruluktan yana,
Kahbeliğin kitabını yazıp okuyan,
Devletlu haramiler,
Kamusal dokunulmaz bireyler,
Beyliksiz beyler inadına....

Türklüğun izleri de siliniyor Anadolu'da,
Toplumsal ihanetle,
Boğulması gibi Etrükslerin Roma'da...

Bir adam vardı Ankara'da,
Altındağ yokuşunun çukurunda,
Taş kerpiç teneke duvarlı evlerinde,
Uzaktan yakın olmuşlardı,
Dedemgil ile
Eşinin adı " Anne..."

Altındağın yamaçlarını,
Dozerle sıyırıp söktü belediye,
Yunus ile Anne,
Tüm zamanların,
Sürekli satılan,
Kitabıydılar...

Yalnızlığın yoksulluğun
Canlı anıtıydılar....

Bakma sen,
Son savunmada beni harcadılar,
Bütün cephelerde yenildim,
Çubuk Meydan Muharabesi'nde,
Esir düşen Yıldırım Beyazıt ben idim.

Gezdirildim kafesimde,
Göremezsin,
Kahrımdan öldüm sahnelerde...

Cengiz Aslan 19 MAYIS 2025