Sahne Şiiri - Mehmet Alperdem

üzerimde “oynayanlar”
karşımda “seyredenler”
hep oynayanları seyretti seyredenler
bazen de seyrettiler birbirlerini
sanki dışarıda hiç seyirci
değillermiş gibi oynananlara
seyirciliğe öykünerek
yalnızca onlar alkışlandı
oynayanlar
üzerinde oynananlar
bir sonraki oyuna
kadar serbest bırakıldılar
yalnızlıklarıyla hemhal olmak
ne kadar serbestlikse
o kadar

selam verildi
perde kapandı
ışıklar söndü
birer birer çıktılar dışarıya
dışarıda herkes oyuncuydu
ya da herkes seyirci
içeride ben kaldım
tozlar ve yankısı duvarlarda
seyredenlerin ellerine ait
seslerin
bir de dumanı kaldı
ruhlardaki yangınların
gülüşler kaldı
dumanlarla asılmış boşluğa
yaşlar kaldı
döşemeler arasına düşmüş
suskunluklar kaldı
yangın tüpünün yanında