Sahipsiz Kalp Şiiri - Selcuk Arısoy

Sert ve hırçın dalgalar misali olsa da bazı anlarım,
Sevgisiz, kimsesiz kalır en muhtaç zamanlarım.
Dalıp ruhumun derinliklerine de sahip çıksan içimdeki özleme,
Ve eritsen su berraklığındaki yüreğinde.
Çok zaman itilmişken ve terkedilmişken anlaşılmazlığa,
Bırakılmışken “ama..n” deyip kendi halime,
Sahip çıkılmasıydı istediğim,
Sahipsiz kalbime.
Yürürken, yağmurlu sonbahar gün ve gecelerinde,
Sararıp düşen yaprak misali,
Yalnız düşüyordum kimsesizliğe, her seferinde...
Açlık ve susuzluk kadar kuvvetliyken,
“Heey ! Görün, duyun beni n’olur “ diyebilmek...
En çok içimi acıtan ise;
Her anım senle doluyken,
“Seni seviyorum” diyememek.
Her günün sonu kızıl kanla biterken,
O kızıllıkta öldürüyordum hayallerimi, her seferinde ben.
Ve gün be gün kayboluyor varlığım,
Kendine yer bulamadığı tüm gönüllerden.