Şaheste Şiiri - Ömer Faruk İstemi

Şaheste.
Ben çirkinim!
Çirkinim ben!
Dileyemem,
Dileyemem seni kimseden.
Tanrı.
Ne Tanrıdan...
Geç onu.
Nasıl isterim seni,
Seni,senden?
Bilmez misin,Şaheste?
Güzel yaraşır güzele.
Şaheste! Bilmez misin?
Davul bile dengi dengine.
Ya!
Ya içimde ki siyahı,
Karıştırırsam senin rengine?
Ya mahvedersem bir çuval inciri yine?
Anlamaz mısın, Şaheste?
Aşk kılacaksa Tanrı beni sana,
Ya ben güzelleşeceğim,
Ki Şaheste, güzelleşmeliyim,
Yakışmak için çehrene.

Ya da sen. Sen Şaheste!
Aynalara güleceksin,
Evin perdeleri kapalı,
Yine de siyah giyeceksin.
Sabahları, haftalarla toplayıp,
Acımayacak geberteceksin.
Bir çocuk doğacak içinde Şaheste!
Utanacaksın,
Ne fayda, kendi içinde kendini öldüreceksin.
Sen taşıyacaksın o çocuğu,
Sen gömeceksin.
Güvenecek kimsen kalmayacak,
Konuşacak.
Şaheste! Duvarları seveceksin.
Perdelerin sararacak,
Boyunda yetmez toplamaya perdeleri,
Yine de içeceksin Şaheste!
Soranlar olur elbet,
Aklının aldığı gerçekleri açıklayacak,
Hiçbir kelimen olmayacak içinde Şaheste!
Küsmediğin dağ kalmayacak,
Gülmediğin dağ da kalmayacak.
Ağlayacaksın! Ağlayacaksın Şaheste!
Göz yaşın akmayacak!

İşte Şaheste!
Ya da sen çirkinleşeceksin.
Dilersem seni Tanrıdan,
Aşk kılarsa Tanrı beni sana...