Sağmacılar Şiiri - Şahin Kaya

Evet, biz bilmekten çok inanan insanlardık.
Hayâtın değeri ve önemi ancak o inanç çerçevesindeydi.
Bir bakıma, onsuz hiçbir değeri yoktu ve bundan dolayı içimizde kaynayan delikanlılığın bütün zorlamalarını reddeder gibiydik.
Gençtik. Kanımız kaynıyordu. Çivi gibi aslanlardık. Taşı sıksa, suyunu çıkaracaklarımız az değildi.
Erkeksek, erkek gibiydik, bu doğru; ama, çağını yaşamayan, yaşayamayan erkeklerdendik.
Gençliğimizi, gençlik heveslerimizi, hayâtı doyasıya içme arzûmuzu, bir başka bahâra mı, başka bir âleme mi bırakmıştık? Hayır. Dinlemeye, anlamaya fırsatımız olmadı. Dahası sevmeye ne elimiz ne dilimiz varabildi.
Yaşamaya fırsatı olmayan bir kayıp nesil olduğumuzu fark ettiğimizde, olan olmuştu.
Şu var ki, mes’eleye böyle bakıp acı tarafları öne çıkaranlar ve pişmanlığın koynunda perişan sayıklayanlar başka bir telden ses veriyorlar.
Bu sesi duymak ve duyurmak başkadır ve saygıdeğerliği tartışmaya yer bırakmaz. Ne kadar insancadır, ne kadar ağır bir hüznün kaynağından fışkırır. Bu hüzün bizimdir, bu kaybedilmiş gençlik bizimdir, o gençler biziz.
Ancak, öfke ve nefret kokan pişmanlıklarda biz yokuz.
Bugünden bakınca pek çok insanın net konuşamayacağı bu sorunun cevâbı bizim için çok basitti:
Biz, bütün varlığını bir fikre adamış insanlardık. Sorsanız bu fikrin ne olduğunu anlatacaklarımız pek azdı. Onlar da çok zaman hayâle benzer bir aşkı söyler gibiydiler. Belki çok bilmiyorduk, belki çok düşünmüyor, düşünemiyorduk, ancak nasıl olabildiği bir türlü anlaşılamayacak kadar aklın ötesine ulaşan sağlamlıkta bir duygumuz ve inancımız vardı.

“İnanıyorduk!”

Ölüm de neydi ki?
Bir mukaddes inanç uğruna verilmeyecekse,canın ne değeri vardı?
-SAĞMALCILAR CEZA EVi- 1977