Ağır ağır gidiyorum
Kalbinden değil kalbimden
Zaten ben
Hiç sev-e-medim ki seni
Nasıl sevilir bir insan şiirim
Söyle bana
Kalbim üşüyor çarpıyor
Rüzgarda savrulan bir yaprak gibi.
Her türlü acıyı pompalıyor
Biraz mutluluk içeren her damarıma.
Kalbim
Kaldırmıyor artık
Gün gelir,
Gözyaşlarım göklerden gözlerine
Bir yıldız gibi kayar
Umutlarım gibi dökülür.
Ve sen,
Kalbine batan bir diken için her ağladığında
Hastalıklı bir duygu gibi
Seni sevmeye çalışmak.
Her gözlerime baktığında
Kulağıma fısıldanan şiirlerimi
Yok saymaya çalışmak;
Boynuma en yakışan ipi düşlüyorum
Sarı mavi kırmızı yeşil
Tüm renklerin içinden geçtim
Rengi artık mühim değil
Prizmalarda kırıldı kalbim .
Sonrası koskoca bir hiçlik,
Bulutlar ağlardı
Ben silerdim gözyaşları kurumadan,
Onlar düştükleri yeri unutsa dahi.
Günler geceler akardı
Ben sayardım saatler dolmadan,
Akrep yelkovandan kaçtığını unutsa dahi.
Hep kaçtığım çocukluğumu
Şimdi özlüyorum
Yurdun buz gibi klorlu suyu yüzüme çarptığında
Bahar tazelikli çiçek kokularının içinde
Yalnızlığın ve anlaşılmamanın kokusu
Yüzüme yapışan klora karıştığında
Yüksek harfler
Ve alçak cümleler
Kırılan kalpleri yıkayan gözyaşları
Bı önemi yok
Yeterince kırdı beni
Umursamaz sözcükler
Kırgın bir geceden sonra doğan sabahın ayazında yapayalnızım.
Bugün de bulamadım seni
Umarsız hislerim boğdu pis bir gölette kelimelerimi
Parmaklarımı doğruyor
san
-ki kalemim
Ne zaman gözlerini düşlesem
Kararıyor umutlarım tek seferde
Halbuki gözlerin derin, umutlarım uçuk
Neler kaybedeceğim daha , sensizlikte, buçuk buçuk
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!