Şafak Çiçekleri Şiiri - Ferhat Koçoğlu

ŞAFAK ÇİÇEKLERİ

Beni dalımdan koparıp atan
Bir hırçın fırtına, çirkin bir yüz'dü
gördüm yüreğinde ki, kini.
Belki yüzümde ne gülüşler vardı
Ne umutlar vardı, salkım salkım döküldü
Acıya çelenkler götürdüm
Bir şafak vakti bir serin suda
Boğuldum kendi çukurumda

benim cennetim tek kişiliktir artık, korkuların gölgesinde uykusuz günler bitti
O siyah deri montlu hayaletlerden kurtuldum
Korkmadan ürpermeden karanlıktan.
Nem kapmadan yeni sevdalardan.
Kahvemi yudumlarken,
kelebekler konacak parmak uçlarıma biliyorum.
penceremin tüllerine vuran o Zerrin ışığı
Göreceksiniz
Avuçlarınız da yaralı kalmayacağım
Çünkü ben bir kadınım

Bütün yüklerin altında ezilen narin bir çiçek gibi
Kimi, kırar gibi vurur gönül kapımıza
Kimi gözlerimize dahi bakmaya kıyamaz
En temiz çarşafı açarız şiirlere
Mavi yazan bir kalemle gözyaşımızı
Çizeriz.
Bedel öderiz kendi canımızla
Ne uğruna bilmeyiz

, hayatın tadı tuzuyuz, bazen nazlı bazen fevri , nevrimiz bir devran da döner
Evimiz kendi yüreğimizin çatı katı
Ama bazen o koca yüreğinize sığmayız
Suya taş atar gibi girmeyin hayatımıza
Dibe çökmüş acılarımız bulanır

Bir şiir gibi anlat gözlerime bakarak beni
Hani ben senin için bir dizi inciydim
En zarif tasarım üzerimize giydiğimiz sevgidir
Derin sularda yosun yutan bir deniz kızı
Belkide düşleriniz de uçuşan kelebeğiz
Avuçlarınız da nefessiz bırakmayın bizi

Sevmek, "sadakattir ezeli" yörüngede
Şimdi soruyorlar bana , nasıl yaşadın ondört ihanet yarasıyla
Görmüyorlar kadavra ruhumu , yaşıyor muyum ben, ben bile bilmiyorum

Şairler yazıyordu hiç duraksamadan
Kimileri okurken ağlıyordu
Kimileri ölürken
Yaralı bir kuş gibi takılı kaldık hayatın dikenli dallarına
Çığlığımız gök kubbeyi yırttı
Evet görüyorum bir çoğunuz ağladı belki
Ama bizi kimse koruyamadı
Sanırım sesimizi duymadılar
Denizin ortasında mahsur kalmış gibiydik
Son imdat fişeğini de görmeden Demir alıp gittiniz

Ben beşeri bir şiirim, bir çiçeğim şafakta
Bir kadınım bir anneyim , cennet gülüşleri cinnet bakışlar öldürdü
Sönmüş ne kadar yangın varsa, o küle dönmüş hayatlar bizim di
Dört duvarın arasında hapsolan
Düş dünyaların hayalleriyiz
Bir bir söner ışıklarımız
Yada söndürülür
Kader derler , bir alın yazısı değil
Bizi yaralayan
Vefa kurşunuymuş meğer

Ve bir gün
Her kadın gerçek dünyasına döner
Parmağın kanasa dünyayı yakarım diyenlerin
Mezarlığı burası,
Benim gözlerimden bulutlar hiç eksik olmadı
Yeşilsiz dünyanızda çiçekleri garipsediniz
Ben bir şafak çiçeğiyim bir kadınım bir anneyim
Sevginizi nefrete dönüştürecek hiçbir şey yapmadık
Ölmeyi haketmedik biz