Şafak Azeri Şiirleri - Şair Şafak Azeri

Yatmış Azerbaycanı oyadan gencler bizde,
Heyif getdiz dünyadan, adınız qelbimizde!

Geçe -gündüz demeden, qoca-cavan demeden,
Ağlayırıq, yanırıq derdiniz könlümüzde,

Her il Fevral ayının 26-sı,
Yadıma düşende tüküm irpenir.
İnleyen körpenin axan göz yaşı,
Qocanın, cavanın
Ahı, nalesi…..
Ölü cesedlerin ruhu terpenir.

Kara bahtlı Karabağ,
Taş yürekli Karabağ.
Sana vurulan yaraya,
Nasıl dözdün,
Yıllardı?
Taş yürekli Karabağ? ! ! !

Şairlere yara vuran,
...............................Haktan alar payını.
Şair kalbi azad olmak ister,
Şair kalbi nazik olmak ister.
Şair kalbi haksızlığa dayanamaz,
Şair kalbi hayasızla yaşayamaz!

Turanım, Anadolum!
Denizdir sağım, solum.
Ay ulduz, Al bayrağım!
Türkiye benim Adım…

Insanlar cesur, igid

Nə olaydı, Ay Allah,
Bütün Dünya danışsın,
Menim doğma dilimde,
Azerbaycan Elimde!

Biri gelir, danışır,

Müsülmansan kardeşımsin,
Dilim gelmir sana yağı
demeye.
Nasil kıydın din kardeşıne?
Elin geldi ona
gülle atmağa!

Azerbaycan menim cennet yuvamdır,
Azerbaycan ağ bircekli anamdır.
Gülüşüne, şenliyine inan ki,
Nefesine hasretem ne zamandır!

Azerbaycan menim doğma vetenim,

Canım, kanım,
Ay üçrengli Bayrağım!
Yıllar oldu tarixlerin
yaddaşında.
Gizlin – gizlin süzülerek
Deyişdirildin,

Insanlar var, insanların fahridir,
Insanlar var, insanlığın rahnidir,
Insanlık var, dünya ondan başlanır
Insanlar var, deyeri yok,
............................kiymeti yok
...................................dünyada!