Sadeleşen Duygular Şiiri - Ahmet Kısa

Bir bilene danıştım bugün, dağları aşmak için,
Sadeleştirdim hislerimi...
Azalttım karamsarlığımın yoğunluk katsayısını...
Uğraşmıyorum artık çok bilinmeyenli denklemlerle...
Çarpanlarına ayırmıyorum, dertlerimin bileşkesini...
Bölümlerde yakaladım, gülen fotoğrafımın karesini...
Rafa kaldırdım, mantığımı kemiren içgüdülerimi...
Çıkardım ihanet kiracısını gönül hanemden...
Karşılıklı feshettik düzmece kontratımızı...
Yaktım, bitişiğimdeki köhnemiş barakamın,
kurtlanmış parkelerindeki sancılarını,
gülümseyen güneşimin ateşiyle...
Söktüm kuruyan dikenli gülleri, kanasa da ellerim...
Çöpe attım hayatımdaki kaktüs çiçeklerini...
dikensiz kadife gülleri dikeceğim yüreğimin soğuduğu yere...
Yozunu aldım asma bahçelerimin,
daha neşeli üzümler niyetine...
Sevgi deresinin taşlarını temizledim tek tek...
Debisi daha da yüksek şimdi...
Budadım evimin çevresini saran,
zehirli sarmaşıkların, kangrenli dallarını...
Attım sırtımdaki ağır yüklerimi,
zamansız kamburluğa zorlayan...
Emekli bir kaplumbağayım şimdi,
kurtuldum hamallığımdan...
İkramiyesi, bir kuş hafifliği, özgür kanatlarımda...