Sadece Şiir Şiiri - Hamit Atay

Sadece Şiir
Aslında yalnızım,
Diyordum kendi kendime.
Sessizliğe konuşuyordum bazen,
Duvarlara anlatıyordum içimi.
Meğer değilmişim…
Bir bakmışım, şiirler var yanımda.
Arkadaş olmuşlar sessiz gecelerde,
Sırdaşım olmuş her mısra,
Her dize bir omuz gibi yaslanmış bana.
Kalem, içimi biliyor artık,
Kâğıt, gözlerimden düşen yaşla ıslanıyor.
Sözcükler, suskunluğumun sesini taşıyor,
Ve ben sadece yazıyorum…
Ne dert kalıyor içimde,
Ne de sitem dolu bir nefes.
Dost olmuş bana şiirler,
Hiç gitmeyecek gibi duruyorlar burada.
Ve ben başlık bile koyamıyorum bu duygulara,
Çünkü bu…
Sadece şiir
Geceler uzun,
Ama artık korkutmuyor karanlık beni.
Bir dize dokunuyor omzuma,
Bir mısra sarıyor yorgan gibi üstümü.
Yalnızlık mı?
O da alıştı artık bu kalabalığa.
Her harf bir nefes,
Her şiir bir yoldaş bana…
Kalem susmaz oldu,
Kâğıt yorulmaz…
Bir çocuk sevinciyle koşuyorum dizelere,
Her satırda kendimi buluyorum yeniden.
Eskiden kimse anlamazdı beni,
Şimdi her kelime anlıyor sessizliğimi.
İçime akıttığım ne varsa
Saklıyor onlar, yargılamadan,
Hiçbir karşılık beklemeden…
Belki de en büyük dostluk
Böyle başlıyor insanla kelime arasında.
Gözyaşlarımı silen bir şiir,
Gülümsememe sebep bir dize…
Ve ben her okuduğumda yeniden doğuyorum
O satırların arasından.
Zaman geçiyor…
Ama şiirler hep burada,
Kalbimin kıyısında oturuyor usulca.
Başlık koyamıyorum hâlâ,
Çünkü bu yaşadığım şey…
Sadece şiir.
Şiir Hamit Atay