Sadece kalan boşluktu.

Yaşanması zor günlerdi aslında. Başlı başına kolona korkuları ile yaşanması zor zamanları geçiştirmişken,
aslında o kararmış korona zamanlarında yaşam savaşı verir iken, sevgi adına kendi kendime yüzlerce cümleleri mırıldanırken, sevgi adına yaşamdan bir şeyler vardı nefes alma sebebim oldukça güçlü yapılara sahipliğimle yalnızlaşma anlarından inandığım cümleler ile yaşama tutunma şansını yaşamışken, arda kalan sevgi adına ezberlenmiş cümleleri tekrar ediyordum.

Oysa durmayasıya tekrar ettiğim cümlelerdi yaşam gücüne sahip olmak oldukça önemli nefeslerle zamana meydan ediyordum sanki.

oysa sevgi ve sevgi adına bedensel güç ile kendi kendime mırıldanırken, yaşamın varlığı oldukça etken nefeslere hükmediyordum.

dünler sevgili, dünlerdi yalnızlaşmış düşlerle yaşama güç katma desteği gerekirken, varlığın nefes gücümde çoğalması olduk daha sonraları en çok şaştığım anlardı aslında düş kurmalar ile yaşama tunmuş olmam.

İşte o anlardı yaşamın kendine hükmettiği zamanlar.

Dünle sevgili, dünlerin hükmünde düş kurmalarımda bu günlere ulaşmam. yaşama kendimle güç sağlayarak varlık savaşımda vardım ki kendime ve yaşama sahip olabilmekti be günlerde nefes alabilmem.

sonuç sadece geçmişi unutmamak gerektiğini öğrendikçe, her an nefes almanın güçlendirdiği bedenim, geçmişten geleceğe ulaşmanın önemine verilen değerdi belki de yaşamımın nefes alabilme başarıları ile bu günlerde sadece şükrediyorum

Kolay yaşam zamanlarını şu anlarda yaşamışken, en çok değer verdiğimdi nefes almalarıma sebep oluşuydu yaşama şükrederek.

Bu günler ise sadece yaşamın içindeki değişkenlerdi en çok şaşkına dönüşen düşüncelerimdi var olan nefes almalarıma.

Mustafa yılmaz