SaÇ TeLLeri... Şiiri - Melike Şahnaz

sert makas darbeleriyle
tel tel
yere düşüyordu saçlar
kestane ve koyu kumral

birinci sınıf bir kuaförün
üçüncü sınıf algılarına sahip kadınlarıydı
koltukları dolduran
ve
kalitesiz bir sprey kokusuydu
ortamı saran...

olsun!
sarıya boya diye bağırdı biri
o şerefsiz her gece o kadına gitmemeli...

evet şikayetçiydi...

ingiliz ve arap kırması bir taydı halbuki saçları
ta bellerinden aşağı...

boyandı saçı en gece klubü sarısına
ellerim ağladı o anda
gözlerim gülmek zorunda
morali bozulmasın için

küçük oğlu şaşkın
ama haberdar olanlardan
biliyor ki;
babasının gelmeyiş rengi,
annesinin yeni saçları...

hüznün ve öfkenin omuzlarına ziyareti
saçını her savuruşu...

azıcık manikür suyunda
boğuluşu...

-ayaklarını sallamış sandelyeden aşağıya yere yetmiyor daha-

ne olur gül çocuk!
beş on sene sonra
bir doktor kaleminin ucunda,
adın teşhis olucak yalnızca!
vasat zekalı insanlar
psikoz!
diyecekler sana...

gözleri doldu...
babasının hikayesini,
bir kuaför salonunda
sık tekrarlanan şerefsiz!
nidalarıyla duyduğunda...

dur! kurban olayım ağlama
bak ne anlatıcam sana
gel yanıma

-al yüz koca göz-

şimdi anneni kaç kere kucaklasam...
sana kaç masal anlatsam...
hangi gazlı bezle sana pansuman yapsamda,
bu günü unutsan...

hemen bir uzay yolu palavrası
çıraklar uçağın kanadı
şükürler olsun
göz yaşı içine kaçtı...

-kalay-

beğenmiyor bir türlü
ojenin rengini
manikürcü kız beline kadar terli
hangi?
oje boyar acaba diyor kocamın gözlerini...

-yazık-
öyle bir renk yok ki...

ara ara bağırıyor
gözünün ucuyla oğluna bakarak
donuna kadar alıcam diyor,donuna!

-kan revan-
ve koyuyor
biliyor ki; kocası artık donunu başka yerde çıkarıyor

hırçın ve üzgün

kendi çapında haklıda

-yarı çapında-

pi sayısını ilan etmenin anlamı yok
tüm dünyaya ama
bazen oluyor işte
yazık ki bir çocuğun tanıklığında...