Sabret Şiiri - Şenol Özcan

Sabret

Aşk bana diyor ki: sabret...

Güneşe ve aya hasret gözlerle bakacaksın sevdiceğine;
zifir karanlıkta renkleri unutmuşken,
gelincik denizindeki kırmızıyı görmüşçesine.
Küflense de umudun,
huzurun kokusunu süreceksin tenine.

Gelecek güzel günler adına,
ölmeden söylenecek son söz kadar bellekte kalacak
aşkın adına — sabret...

Ben diyorum ki Aşk’a: eyy aşk, sabret.
Sabret.

Kifayetsiz, kendinden geçmiş sarhoşluğunla;
akıtmadan göğsünün zehrini,
acını göstermeden — yani sakınarak,
sırtına alarak yalanların yükünü,
öperek öldürülen “sen”ler adına: sabret.

Konuşsan, sahra’da bir bulut ağlar;
güneşin kalbinden ankalar havalanır,
suları çekilir Dicle’nin.
Konuşsan, sana yazılmış her şey utanır;
yetim kalır ihanetin göğüs kafesi.
Sus Aşk, sus ve sabret.

Biri çıkacak,
birileri daha yanacak;
senin kırılan onurunu kurtarmak adına
bir Kerem’le Aslı daha çıkacak.
O gün ihanet bir kere daha sahipsiz kalacak.