Sabredeceksin Şiiri - Hamit Atay

Sabredeceksin

(Biteceğini bilmek acı verir...)
Biteceğini bilmek
Acı verir insana.
Ne kadar güzel başlarsa başlasın,
Bir şeyin sonunu hissetmek
Soğuk bir rüzgâr gibi eser içinden...
Gülümsemeler eksilir zamanla,
Bakışlar uzaklaşır,
Ve o çok sevdiğin ses
Artık başkasına fısıldar adını.
İçinden bağırmak gelir,
“Dur! Gitme! Daha söylemedim her şeyi!”
Ama bilirsin…
Kimi gidişin çaresi yoktur
Ve sabredeceksin.
Sabredeceksin,
Çünkü direnmek bile işe yaramaz bazen.
Çünkü tutmaya çalıştıkça
Daha çok kayarsın ellerinden.
Kalbine düğümlenir susmalar,
Boğazında bir taş gibi durur vedalar…
Bir zamanlar
Gözlerine dünya sığdırdığın kişi,
Şimdi gözlerini kaçırır senden.
Aynı şehirde nefes alır
Ama artık yabancıdır nefesine.
Sabredeceksin…
Hatıraları defalarca yaşayarak,
O son sarılmayı ezberleyerek
Ve her gece içinden
Biraz daha eksilerek...
Biteceğini bilmek acı verir
Ama kabullenmek daha zor.
Çünkü bazen
Elveda diyemezsin...
Sadece bakarsın ardından,
Sessizce...
Ve o sessizlikte
Kendine tutunursun,
Bir daha kimseye böyle güvenmemek için
Yeminler edersin.
Ama sonra…
Bir bakarsın,
Bir gülüşte yine yanarsın.
Çünkü insan,
Acıdan öğrenir sabretmeyi
Ve sabırdan doğar
Yeni bir sevdaya cesaret...
Biteceğini bilmek acı verir.
Ama bitecek diye sevmemek de
Korkaklıktır belki.
O yüzden...
Seveceksin.
Yine de seveceksin.
Ve sonunda…
Sabredeceksin.
Hamit Atay