Sabahları En Çok Simit Severim

Dün gece ayakkabımı başucuma koydum
Belki sabah kaçırmam otobüsü diye.
Ama kalkamadım.
Çünkü yastıkta biri vardı
—Hayal gibi, biraz da çay kokuyordu.

Sokağa çıkınca anladım,
Geceden kalma bir yalnızlık giymişim.
Kaldırım taşları bana küs,
Kediler bile bakmıyor yüzüme.

Bir simit aldım,
Bir de kaşarlı poğaça.
Poğaça sıcak değildi,
Ama simit sanki bana gülümsedi.

Bir çocuk “abi saat kaç” dedi,
Cevap veremedim.
Zamanı neyle ölçersin ki
Kalbin yavaş atıyorsa?

Sonra düşündüm,
Ben en çok sabahları simit severim.
Bir de bana bakmadan geçen insanları.
Çünkü en güzel şiir onlar oluyor
Görmediğin zaman.