göğsümde çiçek açıyor sabah,
gül kurusu bir sessizlikle uyanıyor içim.
rüzgârın nazı, ışığın utangaçlığı,
sükûnetin diline alıştı yüreğim.
her şey kendi vaktinde olur,
ben de...
bir incirin olgunlaşması gibi,
yavaş, usulca,
kimseye sormadan,
sadece içime doğru büyürüm bazen.
ve işte o an,
yeniden sevebilirim bu dünyayı.
hem de her yerinden...
Kayıt Tarihi : 9.9.2025 15:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
“bir yer var kendime vardığım”
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!