Sabahçı Kahvesi Şiiri - Murat Önder Özbek

Sabahçı kahvesine girdim bu sabah.
Hava daha tam aydınlanmamıştı,
ama içerisi çoktan doluydu.
Sessizlik vardı ama anlamsız değildi…

Her masada bir hikâye oturuyordu.
Kimisi çayla ısınıyordu, kimisi geçmişle.
Kimi yeni güne hazırlanıyordu,
kimi dün geceden hâlâ çıkamamıştı.

Bir kahve var bu şehirde...
Sabah erken açar ama içindekiler çoktan uyanıktır.
Çünkü bazı insanlar yatakta değil,
dertlerinde sabahlar.
Gözüm köşedeki adama takıldı…
Önünde boş bir bardak, elleri cebinde…
Bakmıyor kimseye,
duymuyor galiba içerideki radyo sesini.
Bir türkü çalıyor hafiften:
“Kimse sormaz derdimi, herkes kendi derdinde…”
İşte tam orada anladım:
Bu kahvede kimse kimseye “Nasılsın?” demez.
Çünkü herkesin cevabı belli:
"İdare ediyoruz."

Ben de bir çay söyledim.
Cam kenarına oturdum.
Dışarıdan bakan biri “erken uyanmış bir adam” zanneder.
Ama ben uzun zamandır uyuyamayan bir adamım.
Bir zamanlar sevdiklerimle dolu hayaller kurmuştum.
Kalabalık kahvaltılar, gülüşen insanlar, çocuk sesleri…
Ama şimdi tek ses, kaşığın bardağa çarpması.
Ve onun bile ritmi yorgun.
Sanki o da sabahı kabullenememiş.

Kahvedeki amca garsona seslendi:
“Bir demli daha koy evlat…”
Demli çay gibi bir hayat istiyor belli ki…
Koyu, içten ama çok sıcak değil.
Çünkü fazla sıcakta hepimiz yanıyoruz.

Ve düşündüm o an:
Belki bu kahve, bizim gibi adamlara yazılmış bir şarkıdır.
İçinde kalabalık olan ama hep biraz eksik hissettiren.

Ben buradayım.
Bir sabahçı kahvesinin köşesinde,
Ne bekliyorum bilmiyorum.
Belki sadece biri gelip masama otursun istiyorum.
Sormasın, anlatmasın, sadece otursun.
Ve birlikte çayımız soğuyana kadar susalım.
Çünkü bazı sabahlar çay içilmez, iç geçirilir.