Saat 5'e Sekiz Var Şiiri - Özlem Saba

Saat beşe sekiz var
Saçlarımdan dökülüyor zaman
Kirpiklerim batıyor geceye
Gözyaşıyla karışık bir intihar tasarısı
Yeni, bilinmedik bir çığlığa bırakıyor yerini

Nereden çıktı şimdi bu özlem derken
Bu da yetmezmiş gibi
Kâbus gibi
Koşuyor peşimden pusudaki
Sensizliğimi vuruyor yüzüme binlerce kez

Yapmayın
Canım çok yanıyor
Yapmayın
Diyorum,
Duyan olmuyor

Alacakaranlıktı
Güneş henüz doğmamıştı
Kanadı kökünden kırılmıştı kuşların
Uçamamaktan yorulmuştu
Kendine sığınacak bir liman bulamamaktan
Daha ağır değildi gece

Ahh gece
Kurt gibi bir yalnızlığı salıyor üzerime

Saat beşe sekiz var
Ne korkunç bir saat
Gündüzün aydınlığından
Gecenin dinginliğinden uzak

Gitmek ve kalmak arasında sıkışmış
Birbirine mahkum akrep ile yelkovan gibi
Tıpkı benim gibi

Ne yöne dönseler
Çıkmaz sokaklar

Özlem SABA