S o n d u r a k Şiiri - Mehmetcemre Çetin

Bir gün aniden farkediyosun ki
İlk kendini yolcu etmişsin kendinden
Gitti sandıkların aklında
Unuttum sandıkların kalbin de
Öyle soğuk katı yorumsuz kala kalmışsın
Devasa bir yalnızlığım en kalabalık sokağında

Nafile geri dönüş formülleri
Ayrılığın kare kökünde duruyorsun
En sessiz harfi gibi alfabenin
Yetim yoksul soğuk bir sevda avuçlarında
Gözlerine üşüşen acemi bir telaş
Bilinmedik numaralardan aranıyorsun

Boşuna çabalar açıyor hayatın balkonunda
Gençliğine borçlanmış sağlığına gebe kalmışsın
Bahçen de sitem açmış sardunyalar
Her şeyde bir bıkkınlık etrafa saçılmış üşenmeler
Elbette bu sen değilsin
Ama yabancı da değil gördüğün ayna da

Saatine bakıyorsun gece yarısı mevsim kış
Artık biliyorsun ki üşümekte hayata bir bakış
Hamlığın pişmiş bilmediklerini anlıyorsun
Arkaya bakıp ısınıyor ileri gidip sarılıyorsun
Az sonra ineceksin buradan ötesi sana yok
İnmeyi biliyorsun umarım,burası son durak