Rüzgarla giden Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Şehir sustu, gök soldu,
Gönlümde bir yol doldu.
Tanıdık her yüz sustu,
Bir rüzgârla yol oldu.

Usulca çağırır yol,
“Hazırsan,” der, olur bol.
Ses vurur uzaklara,
Ruh düşer anılara.

Duvarlar anlatır yük,
Çatlakta dünden bir gök.
Gölgede fısıltı var,
İçimizde bin bahar.

Valizim eski zaman,
İçinde solgun duman.
Bir mendil, bir iz kalır,
Yürek durmaz, savrulur.

Seçilmiş anılardan,
Yara taşır aradan.
Kapanmaz kimi izler,
Yol götürür derinden.

Giden mi yeni olan,
Kalan mı eski yalan?
Yankı vurur kaldırma,
Sürüklenir adımla.

Tebdil-i mekân dedik,
Ruhu yoldan geçirdik.
Gök renksiz, şehir suskun,
Bir ben kaldım yolda, tutkun.

Bir mendil sarı izli,
Veda yüklü, hisli.
Bir bakış kalır tende,
Ayrılık hep gizli.

Yel eser döne döne,
Kokun sinmiş gömleğe.
Ne gönül durur artık,
Ne de yol döner geriye...