Merhaba bu yazıyı okuyan kişi,
ya da merhaba demeyeyim… ne fark eder, ki merhaba desem de demesem de bu kelimeleri boğazımdaki düğümden topladım. Araya karışmış yutkunmalara denk gelirsen kızma bana...
Ben, kendime çok kızgınım. Bunu baştan söyleyeyim de alaycı sesimle karışmasın. Zaten uzun zamandır kendi içimde dövüşüyorum. Ne yumruğum bana değiyor, ne kanım bana yetiyor. Ama yorgunum işte ve en beter yanı da şu: hâlâ yazıyorum. Bunu da kendime kızarak yazıyorum.
Zaman durmuştu, hatırlıyor musun? Evet, aynı o bozuk saatin yanında oturuyorum hâlâ. Bu sefer suskun değilim... Bağırıyorum!
Duvarlara, cama, hatta rüzgâra bağırıyorum. Rüzgâr da bana bağırıyor ama o hep kazanıyor, sesi daha gür. Benim sesimse yalnızca kalemin ucu kadar ince, o kadar kırılgan.
Şimdi sana söyleyeyim mi, kendimi affetmediğimi?
Ne zaman geçti, ne yaşandı, ne unuttum… hiçbir şeyi affetmedim. Kendime sakladığım bütün küfürleri, bütün kırık cümleleri, şimdi satırlara kusuyorum. Sen de onları okuyorsun işte. Sen benden nefret etme. Hatta benden nefret etmene izin vermiyorum. Ben kendime yetiyorum; hem celladım, hem kurban...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta