Merhaba,
Ya da sadece… Sessizlik.
Artık adımı hatırlamıyorum. Son seslendiğimden bu yana kaç ömür geçti, bilmiyorum. Yalnız hâlâ buradayım.
Yalnız, kıpırtısız, kimsesiz.
Kırılmış değilim artık. Kırılmak bile bir parçaya dönüşmektir. Ben toz gibiyim; tutulamaz, birleştirilemez, sadece savrulur.
Bugün uyandım ama sabah olmadı, ışık doğmadı pencereme. Ses gelmedi ve içimden geçen tek şey şu oldu: “Galiba artık hissedemiyorum.”. Sence de bu cümle korkunç, değil mi?
Hissetmemek…; Ne acıyı, ne sevinci, ne özlemi, ne sevgiyi… Her şey, duvar gibi. Dokunsan da ses yok, yankı yok. Sanki içimde ölen biri var da ben cenazesine bile gitmemişim.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta