Rüzgar Ve Ben Şiiri - Serkan Karabulut

akıp giden sensizlik
bir denizin hışır hışır köpürmesi
icimde sana kabaran binlerce dalga
ve sana yanması her ateşin

neden bu kadar kimsesiz rüzgar
neden her sabah aynı serinlikle alnımda üşür
yalın ayak çamur icinde bir çocuk
her vakit rüzgarla neden ağlar kederine

sırtımda zıpkın gibi duran ayrılık
canımı yakan tel tel uzaklaşan sacların
dirhem dirhem kopuyorsun benden
ellerin.......vazgecemediğim
yaprak gibi düşüyor kalbimden

esiyor rüzgar gene bir başka
yatıyor çırıl çıplak bedeniyle çocuk
rüzgar ve ben ağlıyoruz
bu defa ölen kederimiz

not: sonsuz teşkkürler sana.......