Rüyamın Satırları Arasından

Dün gece, kelimelerin sessizlikle yarıştığı bir rüyaya düştüm.
Oradaydı.
Bir koltuğa değil,
bir düşünceye yaslanmış gibi.
Sözleri, zihninden akan bir şelale sanki
Ben sadece dinlemiyordum
adeta hiç bir sözcüğü israf etmeden
ezberliyordum.
Çünkü bazı cümleler konuşulmaz;
iç çekilir; içe çekilir.

Yanında bir başkası
Göz ucuyla beni izleyen,
sanki beni çok iyi bilen
Belki içimdeki başka bir ben,
belki zihnimde büyüttüğüm bir adem.

Elini cebine attı.
Cümle gibi,
suskunluk gibi,
bir boşluk gibi çıkardı iki şiir.
“Bunlar senin,” dedi.
“Birini hemen oku. Diğeri beklesin.
Bekle ki zamanı gelsin.”

Şiirlere dokundum.
Kağıt değildi yalnız,
hatıra desem az kalır.
Birinden damlarken zaman
diğeri ondan sabırsız.

Uyandığımda elimde yoktu hiçbir şey
Ama içimde iki şiir.
Biri gözümde, biri gönlümde.
Ve hâlâ bekliyorlar.
Söze gelmeyi, günahsız bir dilde.