Rüya Gibi Şiiri - İrfan Karapınar

Yıl 1999
Mevsimlerden ilkbahar
Aksaray’da akıyor zaman
Karadeniz’in hırçın dalgalarına uzanan
Bir dosttu önce
Konuşmakla keyifli
Gezmekle neşeli
Dertleşmekle sırdaş
Sonra sevgili oldu gönlüme
Sevgisiyle yücelen
Sonra karım oldu,yıllardır beklediğim

Saatler kavuşmaya susamışken
Kaderin meçhul elleri
Uzattı o ânı
Gecenin müphem gözleri
Sabahı ağlamaklı karşılamıştı
Bulutlar upuzun dağılmıştı

Yorgun gözlerim gördü onu
Çocuk kadar masum
Aşk kadar büyülü
Karadeniz kadar hırçındı
Kimbilir,belki de
Sayıklanan günlerin saadet kuşuydu
Sanki biçare bedenim ölüydü
Sanki,o,hiç söylenilmemiş bir türküydü
Dualar karşılık veriyordu

Korkular vardı geçmişten taşınan
Bildik şüpheler,kadınlar üstüne
Yenilmeyi bekleyen duygular
Ruhumu aşmaza sokan sorular
Lâkin boştu hepsi
Aranan,özlenen
Yıllar var ki şiirlerde gizlenen
Mısralarla öpüşen,kafiyelerle gezinen
Beklenen
Oydu
Ezelden uyanan peri
İçimi kavuran ateş
Oydu
Dünkü dost
Dünkü muhabbet
Dünkü heyecan
Dünkü anne
Dünkü sevgili

Kaybolan saniyelerde eriyordum
Bir tek onu görüyordum
Telaşlı,ağlamaklı,ürkek
Heyecan fırtınaları ruhunda
Gizlenemiyor
Ve yansıması bende,yüreğimde

Akşam kızıllığının batağında yutuldu dünya
Ve yok oldu karanlıkta korku treni
Artık,Eskişehir’de sokaklarda,geceleri
Gülen bir yüz ışıldıyordu
Biliyordu
Bu sihri bozamayacak kimse
Ah,bir bilse
Gönlümde ne titreşimler var
Ne kadar mutlu,huzurlu yüreğim
Ah,bir bilse
Gözlerimde onun gözleri
Parmağımda bir alyans gülümsüyor

Ağustos 99