vefa neydi diye soruyorlardı ya bide birbirlerine,
ağlıyordu yer-gök,
sözler kifayetsizdi kalmıştı artık...
desem ki;
"hayatın tek gerçeği Sen'sin" acep riyaya mı düşerim?
olsun söylediğimin hükmü sonsuz,
elbet birgün bunu tüm ruhumda duyarım...
dokunsan ağlarım sevgili
seninleyken sensizliğime,
ağlarım severken sen, sevgisizliğime,
dokunsan yer gök gözyaşı olur sevgili,
uzaklığın bilinen gurbetini yakınken yaşıyoruz ya,
dokunsan gözyaşlarımda kaybolurum sevgili...
böyle bir şeydi anlaşılan keşkelerin peşinde sürüklenmek,
sürüklenmek ve yinelenen tek sorunun cevabına,
kendi lugatından yeni yeni yanıtlar bulmak,
bulup mana diyarında savrulmak,
savrulup, bilinmeyen denklemlerin arsız sonsuzluğuna itilmek,
ve nihayetsize çıkan yolda kendini kaybetmek
hani böyle söküp atasın gelir ya batan, acıtan duygularını,
öyleyken dermansızdır eller, gönülse arafta kalmıştır…
sükunetin kucağına sığınmış sözlerin,
doğru yolu, doğru zamanı ararken adım adım,
sende akıp giden zamanda hayatı durdurursun,
ta ki beklenen gün, saat gelene dek…
ah’ların dipsiz kuyusuna uzattı elini,
niyetlenmişti zira,
çekip alayımda sileyim o derin yaraları,
kurtulayım pişmanlıklarımdan! …
yine bir ah’ı büyütüp beslediğini bilemedi işte,
bilemedi ve uzattı elini geçmişin dipsiz kuyusuna…
dedim işte sevgili, sensiz hayat kederli,
söylenmiş sözler, yaşanmış o günler içimde bir sır gibi gizli...
ey sevgilerin en bilinmezi en değerlisi;
kader bize aynı yolları göstermedi mi?
gitme demesini beklemişti Ondan deli gönül,
oysa diyordu yer-gök- toprak-su "kal"
bekledi, bekledi ve yine bekledi ama nafileydi,
bir tek O susmuştu,
ve sonra yer-gök-toprak-su!
ve "hoşçakal" diyen sevgili, kırgın ve sessiz gitmişti...
suçlu arıyorsa gözlerin, yok arama asıl suçlu sensin,
bakışların ardında ki ah’larına, eyvah’larına takılmış ya,
çıksada lütufların türlü türlüsü ki çıkıyorda,
yönün zıta, gönlün kıta sığındığından,
göremeden ezip geçmektesin…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!