Ruhun Yalnızlığı Şiiri - Emine Baran

Umut etmekle, etmemek arasında
Gidip geldim hep,
Bir gün,
Bir gün, güzelleşecek mi?
Her şey diye,
Ahtapotun yere çalınmayacağı,
Atın kırbaçlanmayacağı,
Bir dünya,
Mümkün mü diye?

Pencere pervazına,
Takılıp kalan gözlerim,
İzler bir başına,
Küçük karıncayı,
Kıskandırır beni,
Umursamaz çalışkanlığı,
Neleri düşünür, bu karıca?
Neleri büyütür, dünyasında?
Neleri taşır, yuvasına?

Suçlanır her daim,
Hazan mevsimi,
Yalnızlığın simgesi,
Oysa,
Her mevsimdir, yalnızlık
Her tonda,
Sarı, laciverdi, kırmızısı
Değiştirmez,
Ceviz yeşili, mavisi.

Yine terk etti bedenimi
Ruhum,
Yine bıraktı, yalnız beni
Gezer, ölüler diyarında,
Bir ayna, bir tarak
Koydun mu bohçana?
Bir bak!

Tarar saçlarını, al karıları
Ağızları kırmızı,
Çeker gözlerine,
Kara sürmeler,
Üzülme!

Bekler seni,
Hemen yanı başında,
Yatan yoksul komşun
Beğenir mi acaba yine seni?
Ölmeden önce eskisi gibi.