Ruhun Otopsisi: Son Kesik

RUHUN OTOPSİSİ: SON KESİK

​Siz "aşk" dediniz, ben ise "açık yara",

Neşteri vurduğum yer, tam da itirafın sustuğu o boşluktur.

Ekonomik bir lekedir hayat, kazınmaz bir kapkara;

Onun bir başkasını sevmesi, benim için en nihai sarhoşluktur.

​"İyileşir" diyen o yalan sesleri kesin artık,

Ameliyat masasında bir vasiyettir bu: "Beni hatırlamayın!"

Damarlarımda dolaşan umut değil, paslı bir yalnızlık;

Ruhumun dikişleri patladı, artık derman aramayın.

​Ben onsuz körüm, evet! Ama o, beni görmeyecek kadar ölü,

Onun gözlerindeki o "başkası", benim mezarımın taşıdır.

Aşk dediğin; bir kadavranın üzerinde açılan o kanlı gülü,

Toprağa değil, kendi içimin uçurumuna gömme savaşıdır.

​Mezarlıklar Şairiysem eğer, bu sessizlik benim mülküm,

Neşter elimde değil artık, kalbimde bir soğuk demir.

Yüreğimdeki cam kırıkları, benim tek meşru yüküm;

Kendi cenazeme imam oldum, buyrun bu da son emir!

​Sustuğum her cümle, bir operasyon hatasıdır şimdi,

İtiraf edemediğim ne varsa, mezar yosunu olsun.

Doğuş Kılınç bitti; bu masa, bu neşter, bu can kimindi?

Söndürün o lambaları, odam zifiri bir karanlıkla dolsun!

NEŞTER AMELİYAT MASASI DOĞUŞ KILINÇ