Ruhumun Yazdığı Şiiri - Gül Kabacaoğlu

Seninle başlamadı hayatım,
Ama senle anlamlandı en sessiz anlarım.
Gelişin bir ömür sürmedi belki,
Lakin gidişinin yankısı
Kalbimde yıllarca sürecek bir kışın ilk rüzgârı gibi.

Sen,
Konuşmadığım bir hikâyenin tam kalbinde duran
İsimsiz kahramansın.
Adını dillendirsem gökyüzü eksilir sanırım,
Çünkü bazı sevgiler gizlidir,
Gizli olduğu için de kutsal.

Ben seni,
Olmayacağını bile bile bekleyen bir tren garı gibi sevdim.
Her gelen nefesimde sen vardın,
Her giden umudumda da…
Yine de hiçbir acı,
Seni düşünürken içimde beliren o ışığı söndüremedi.

Belki sana göre küçüktü bu sevgi,
Belki fark etmedin kalbimin senden geçerken titrediğini.
Ama benim içimde,
Bir kıta büyüklüğünde fırtınalar kopuyordu
Sadece adın aklıma geldiğinde bile.

Biliyor musun,
Ben seni hiç kimseye anlatamadım.
Çünkü kimse anlayacak kadar sevmedi beni
Ve kimsenin kalbi
Senin bende bıraktığın boşluğu tartacak kadar geniş değildi.

İşte bu yüzden,
Seni susarak sevdim.
Seni içimde taşıyarak sevdim.
Seni doğmamış bir cümle gibi,
Söylenirse büyüsü bozulacak bir sır gibi sevdim.

İmkânsızdı belki,
Ama aşk bazen imkânsızlığıyla güzeldir.
Sana değen kalbimin her kırığı
Bir yanımı kanatırken
Diğer yanımı büyütüyordu.

Sana öfkeli değilim…
Ben sadece yarım kaldım.
Aşkım tamdı, kader eksik yazdı.
Ve gitmen gerekiyordu belli ki;
Gelişin kadar sessiz,
Ama bende bıraktığın yer kadar gürültülü bir gidişle.

Şimdi…
Sen çok uzak bir şehirde bile olsan,
Ben hâlâ aynı gökyüzüne bakıyorum sen diye.
Bil ki,
Dualarımın yönü değişmedi,
Sadece adın sessizleşti içimde.

Ve evet,
Söylemiyorum adını hâlâ,
Çünkü adın bir hece,
Ama sen…
Bir ömürlük sızı,
Bir nefeslik mucize,
Bir kalplik hazineydin benim için.

Ben seni,
Kavuşmadan da sevdim.
İmkansızdın belki ama inan ki çok gerçektin.