Ruhumun kökleri Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Nefesim rüzgâr olur, değer ince dallara,
Ruhum kök salar usulca nemli topraklara.
Bir ağacın gövdesinde duyarım kendi özümü,
Yaprakların hışırtısı siler kalbimden hüznümü.

Bir taşın sabrıyla otururum derenin kıyısında,
Berrak suda yüzümü görürüm, çocukluğum karşımda.
O saf bakış, o lekesiz güven duygusu yine,
Dağların heybetinde sığınırım masumiyetime.

Burası benim yurdum, damarlarımda akan su,
Her çiçekte kendi rengimi bulduğum o koku.
Aidiyet, toprağın sıcak koynunda uyumak gibidir,
Gökyüzü sonsuz bir şefkatle üzerime eğilir.

Huzur, yosun kokulu bir ormanın sessizliği,
Güneşin yapraklar arasından süzülen bilgeliği.
Telaş yok, acele yok, sadece var olmanın tadı,
Ruhum burada dinlenir, unutur fani adı.

İç içe geçmişiz biz, toprakla, gökle, canla,
Kuşların cıvıltısı karışır içimdeki ezanla.
Bir kelebek kanadında uçar gider tüm kederim,
Doğanın kalbinde ben kendimi yeniden buluveririm.

Ne aradım ne sordum, sadece hissettim derinden,
Bu bağ kopmaz asla, ruhumun en saf yerinden.
Masumiyet buradadır, aidiyet ve sonsuz huzur,
Doğanın kucağında ruhum yeniden doğrulur.