Ruhumun Çıkmazı Şiiri - Sadıkhan Arslan

Umursamadım hayatı, insanları ne yaşamayı,
Kendim oldum sadece, döndürdüm dünyamı.
Bir sabah uyandığımda görmüştüm son rüyamı,
Yine kendim sardım, kanayan yaralarımı.

Bir oyundu hayat, bu faninin gözünde,
Gerçekten de öyle, dünya yalandır özünde.
Asla, asla dememeyi, çok kez öğrendim de,
Zaman bir hayli geçti, bunu öğrendiğimde.

Ruhum çıkmaz bir yolda, karanlık ve sapa,
Mevsim yazken kar yağar üzerime lapa lapa.
Ben oynadım kendimle ölümcül bir oyun ama,
Ömür bitti, ölenin hep ben olduğumu anladığımda.

Unutma her kötülüğün ardında iyilik yatar,
Üzüldüğün şeylerin ardında büyük mutluluk var.
Hayat bir alırsa, döner sana binbir yarar,
Kendinle kavga etmemelisin artık bu kadar.

Bak ardına, kış geçti, önün hep bahar,
Açan çiçekleri koklamakta yok bir zarar.
Belki de daha yaşanacak onca senen var,
Ümidini kaybetmek kadar yok kötü karar.

Yazdığım son şiirin üzerine geçen onca sene,
Bir daha asla yazmayacağım diye direndim kendime.
Kafamdaki sesleri kıstım da, söz geçiremedim kalbime,
Sayfalara dökülmeyi bekleyen mısraların suçu ne?..