Ruhumdaki hapishane Şiiri - Poyraz Özbey

Kendi içimde müebbet yedim,
Ne bir kapı var, ne de anahtar.
Zaman duvarlarda yankılanırken,
Sessizlik en ağır cezalardan.

Düşlerim bile firar edemiyor,
Zihnimde zincirlenmiş anılar.
Geceyi sabaha taşısam da,
Hep aynı karanlık, hep aynı yaralar.

Kendi içimde müebbet yedim,
Kimse bilmez, kimse duymaz.
Ne bir tanık var, ne de bir hâkim,
Cezam kendimim, kurtuluşum imkânsız.